Op de camping loop ik naar de receptie om een plekje te reserveren. Met stevige pas, komt er een kleine dame aan. Ze heeft kort haar en een heel luide stem. Als ik vraag of ze van de camping is, is haar antwoord resoluut, “het is mijn camping!” Maar zoals dat vaker gaat, ruwe bolster blanke pit.
We kletsen wat en ze vraagt of we een hond bij ons hebben. Ik probeer te zeggen dat we nog geen hond hebben. Maar blijkbaar is mijn Spaans wat roestig en zeg ik ‘niet meer’. Jacqueline, zo heet de dame in kwestie, blijkt een echte hondenliefhebber. Ze slaat een kruisje en wijlen onze hond. Dit rechtbreien is ingewikkel en ik besluit het zo te laten. In gedachten vraag ik me af hoe de hond geheten zou hebben.
Op de hoogte blijven?
Krijg éen keer per maand een email van ons.