Reizen per boot, zoals men vroeger voor lange afstanden deed. Het blijft een romantisch beeld. Hoeden, lange rokken, koffers die over het dek rollen, zwaaien vanaf het dek (god mag weten naar wie, maar let maar eens op er wordt nog altijd gezwaaid), dineren met uitzicht op zee en tax free shoppen.
De realiteit is echter anders: de haven is een wereld op zich, waar andere wetten en regels lijken te gelden. Rijden we eenmaal het terrein op dan zijn we overgeleverd aan de havenautoriteiten, het geschreeuw, aanwijzingen in welke taal dan ook, waakhonden en onrustige reizigers. Deze overland reis deden we ook een aantal tripjes over zee. Zo voeren we van Barcelona naar Porto Torres (Spanje -Sardinië), van Cagliari naar Napels (Sardinië – Italië) én vanaf Bari naar Durres. Bekijk de hele route hier.
Aangekomen in Bari zijn we ervaren zeereizigers. ‘s Middags ruilen we onze digitale tickets alvast om bij het ticketoffice van Ventouris ferries. Het zal ons niet nog een keer gebeuren dat we de boot bijna missen omdat we alleen digitale tickets hebben, zoals bij onze overtocht uit Cagliari. Tickets op zak en nog een ruime vier uur voor we aan boord kunnen verkennen we de vele pleintjes en kleine straatjes in Bari. Op ons gemakje gaan we richting de boot ons verheugend op een koud drankje met uitzicht op de zonsondergang over zee. We worden soepel door de haven heen geleid en de douane bewonderd de auto. Zo’n fijne haven ervaring hebben we nog niet eerder gehad.
En dan! Stop! “You have a problem” zegt de stroef kijkende verkeersleider vlak voor de boot. Yes, I have a problem with authority hoor ik Jasper denken. Er worden nog wat anderen autoriteiten bijgehaald en de conclusie is dat we een ticket nodig hebben voor een hogere auto. Terug naar de ticket office jullie!
De douane kijkt enigszins verbaasd dat we weer langs komen. Een paar tientjes lichter maar mét het ticket op zak rijden we terug naar de boot. Stop! Park here, we are not sure yet if we have space for you on the boat.” Dan kan je boos worden, op je kop gaan staan, maar dat helpt allemaal niks. We parkeren de auto, lachen (en huilen een beetje van binnen) en laten het maar los. Boekje lezen, genieten van de prachtige sunset en schepen bewonderen.
De boot raakt behoorlijk vol met grote vrachtwagens. Van de 4 uur marge is weinig over, nog een half uur voor de vertrektijd en niemand lijkt zich om ons te bekommeren. Dan komt er een man op ons af. Hij is netjes gekleed, heeft een volle bos haar en een wat norse uitstraling. Hij vraagt hoe het gaat en waar we heen gaan. Hopelijk naar Napels lachen we. Oké, nice to meet you, I am the captain! Wow, nice to meet you captain! Maarre…..moet u niet naar boven, het schip klaar maken voor vertrek? Deze betrokken kapitein komt graag even kijken hoe het er op de kade aan toe gaat en vertelt honderd uit over zijn Griekse familie, zijn droom om met een zeilboot de wereld over te gaan (maar zijn vrouw houdt niet van de zee). “Ik houd van mijn werk, maar ik geef er ook dingen en vooral bij mijn familie zijn voor op“. Ook komt de geschiedenis tussen Albanië en Griekenland nog vluchtig aan bod.
Wanneer hij terug loopt naar de verkeersleiders wenkt hij ons. “Hup de boot op jullie!” In de verte komen nog meer vrachtwagens aan die duidelijk niet meer gaan passen. Behendig worden we samen met een ander hoge auto aan boord geloosd, de klep kan nog net dicht. Op weg naar Durrës, dankzij de kapitein!
Op de hoogte blijven?
Krijg éen keer per maand een email van ons.