Het boerenland in Frankrijk is mooi oefenterrein voor de Defender; Op de wegen door Portugal maak je kennis met verschillende ondergrond; Op Sardinië kun je uren rijden zonder iemand tegen te komen; In Albanië begint het echte avontuur! In het noorden en het oosten van Albanië bezoeken we afgelegen dorpen, doorkruisen we bergen, testen we onze overland skills maximaal en moeten we met autopech terug naar de hoofdstad Tirana.
Het is al heet als we vanaf Camping Clandestino in het dorpje Baks vertrekken. Een onontdekt dorpje in Albanië. ’s Avonds kleurt de lagune oranje en vinden veel vogels er een rustplaats. Een provisorisch bruggetje over de lagune leidt naar een paradijselijk strand met rieten parasolletjes, sommige rond, andere rechthoekig. Over het strand struint een koe naast enkele verdwaalde zonaanbidders. Het is een bijzonder fijne plek om te zijn, je voelt hier dat alles kan en niks moet.
Met de ramen open wapperen onze haren in de warme wind. Op weg naar het noorden en opzoek naar verkoeling. Een ondoorgrondelijk bergmassief (Parku Kombëtar Alpen e Shqipërisë) zorgt ervoor dat we via Montenegro naar het plaatsje Valbona in Albanië moeten rijden. Er is een oostelijke route via het Komani meer, maar deze wordt afgeraden vanwege de drukte in het hoogseizoen en onze grote auto die de oversteek duur maakt (reis je buiten het hoogseizoen, onderneem de trip. Ik deed het een aantal jaar geleden en het is de moeite waard!). Bochtige wegen leiden naar het Balkon van Albanië (Leqet e Hotit). Wat nu een indrukwekkende weg met haarspeldbochten is, was ooit een ondoordringbaar gebied. Het verhaal gaat dat dit deel van Albanië nauwelijks beïnvloed is door overheersers en leiders uit het verleden. Men kwam tot aan het balkon, tuurde in het ondoordringbare dal en maakte rechtsomkeert.
Via het balkon slingert de weg langs de Cemi rivier over de SH20 weg naar Lëpushë. Ik probeer me voor te stellen dat hier nog maar sinds 60 jaar een weg ligt, die pas een paar jaar verhard is. Tot de jaren ‘60 ging alles te voet en te paard door de bergen. Nu komen we langs dorpjes met modern maar eenvoudig ogende huizen en waar veel draait om het leven van het land. Er zijn enkele accommodaties voor wandelaars en andere toeristen. Wij worden hartelijk ontvangen bij Hotel Alpini en kamperen in de tuin, tussen de koeien.
‘s Ochtends schrik ik wakker van geblaat en een hoop lawaai. Er staat een rood busje met een aantal schapen achterin. Alle schapen worden gewogen en huppelen vervolgens rond op het terrein. De eigenaar is primair boer, maar deelt zijn plek met toeristen. We proeven hier de lekkerste zelfgemaakte kaas, boter, brood en lamsvlees.
We vervolgen onze weg naar Montenegro. De grenspolitie begint enthousiast over de auto en wij informeren over de route naar onze bestemming. Wilt u vanaf hier naar Valbona? Dat gaat niet lukken, de grenzen zijn dicht, u moet via Kosovo. Inmiddels zonder internet in Montenegro zoeken we een cafeetje op om informatie over Kosovo op te zoeken. Goed, ze betalen met de Euro, ons telefoonabonnement is er niet geldig en we hebben een extra autoverzekering nodig die je bij de grens koopt. Na de Montenegrijnse grenspost duurt het lang voor we de grensovergang van Kosovo bereiken. Een groot stuk niemandsland. Ook al is er enkele jaren overeenstemming op papier over de grens, soms laait de discussie weer op.
Via Kossovo (bekijk hier het fotoblog van Kossovo) bereiken we eindelijk Valbona. Een droge rivierbedding leidt verder naar het dorpje Rrogam. Dramatisch gelegen tussen de bergtoppen waan je je hier terug in de tijd. De mensen leven hier zelfvoorzienend met een moestuin en wat vee. Omdat het aan de beroemde wandelroute van Valbona naar Theht ligt stellen de meeste dorpelingen hun huis ook beschikbaar als camping en restaurant. We kamperen hier en eten huisgemaakte ‘fli’, een traditioneel gerecht dat uit vele laagjes bestaat en qua smaak veel weg heeft van pannenkoeken. De Rrogam families vertrekken in de winter, als meters hoge sneeuw het leven in de vallei onmogelijk maken, naar de dichtstbijzijnde stad Skohder.
De heer des huizes spreekt geen Engels. Hij vindt het jammer dat hij dit nooit geleerd heeft in de communistische periode waarin hij opgroeide. Voor het eerste contact wordt zijn zoon ingeschakeld via de telefoon. We blijven drie dagen en dan blijkt het mogelijk elkaar toch te begrijpen zonder elkaar te verstaan. Hij neemt ons tijdens een avondwandeling mee naar zijn geboortehuis. We nemen de verrekijkers mee, speuren naar bokjes (chemoux) die zich goed weten te verstoppen en hij wijst ons in de verte op de waterval die we vanmiddag bezocht hebben. Zonder te veel woorden blijft hier de essentie over.
Oude wegen
In een boekje over Albanië lees ik dat er een nieuwe weg is van Kukes naar Preshkopia. De oude weg wordt niet meer onderhouden en is alleen begaanbaar met een 4×4! Precies wat we zoeken. We volgen een stukje van de nieuwe weg en slaan dan af, de oude gravel road op. Het pad lijdt langs de rivier de Black Drini en trakteert ons op verre uitzichten op de rivier en de omringende bergen. De weg is onderdeel van een oude romeinse weg die naar de Zwarte Zee leidde. Een stijle afdaling brengt ons bij een open weide aan de rivier. Onze slaapplek voor de nacht. We maken een praatje en drinken een biertje met herders die langs komen met hun kuddes. Geiten, schapen en koeien manoeuvreren zich om de tent. De herders vangen hun avondmaal in de rivier.
Kloenk, een kort hard metaal geluid! Gevolgd door een foutmelding op het Dashboard. Ver van de bewoonde wereld stappen we zenuwachtig uit om de schade te bekijken.
De volgende dag staan we voor een dilemma: gaan we terug over de pittige weg waarover we gekomen zijn of rijden we verder over een nog onbekende weg in de hoop dat deze beter zal zijn. We pakken de kaart erbij en zien dat de weg vooruit in ieder geval bergafwaarts is, ook liggen er 2 of 3 bergdorpen aan waar we in geval van nood vast hulp kunnen krijgen. Het is nog een paar uur naar de bewoonde wereld, maar we hebben geen keus.
We passeren de dorpjes, je kan hier alleen te voet te paard of met een 4×4 komen. We vragen wat de snelste route naar de doorgaande weg is. De man nadert ons voorzichtig en bekijkt de kaart. Met veel handgebaren en woorden die we niet begrijpen wijst hij ons de weg. We knopen “Kurbnesh” in onze oren, vanaf daar wordt de weg beter en kunnen we naar Tirana. Met een grote tandeloze glimlach zwaait hij ons uit, die gekke toeristen.
” Uw schokdemper is afgebroken, welcome to the rough side of Albanië.”
Het onderdeel moet uit Engeland komen. Dan maar een tijdje verblijven in het stadse leven van Tirana. Het is heet en een huurauto biedt uitkomst om na een kleine week alsnog de stad uit te gaan. Het reizen is anders, veel meer gepland (we kunnen de tent niet opzetten wanneer we willen) en zitten vast aan de gebaande paden. Toch slapen we in gezellige guesthouses, drinken wijn, baden in hotsprings die verassend genoeg nog steeds voor iedereen vrij toegankelijk zijn en vervelen ons een beetje.
Lura Park
Albanië is de afgelopen jaren heel snel ontwikkeld. Het toerisme groeit en vooral het zuiden is booming. Toch zie je de oude generatie nog steeds in traditionele kleding en zijn er nog veel dorpjes waar het leven eenvoudig is. Het oosten is nog traditioneel, onherbergzaam en wild. Je vindt er onder andere het park Lura met haar prachtige meren. Het gebied is tijdens het communisme flink ontbost, maar nog steeds is er veel bos te vinden. Wij doorkruisen het park in drie dagen. De weg heeft soms meer weg van een droge rotsige rivierbedding en na vier uur ploeteren hebben we twintig kilometer afgelegd. Voor de nacht klappen we de tent uit onder de schitterende sterrenhemel. In de meren leven veel kikkers en salamanders en ieder meer heeft een unieke vegetatie, sommige meren hebben witte waterlelies.
Na drie dagen rijden we het park weer uit. Waar we asfalt verwachtten volgen zeker nog twee uur aan gravelweg naar het levendige bergdorp Peshkopi. Ontvangst met koffie, zelfgemaakte raki en pruimensap. Na al dat wild kamperen een fijne camping met douche voor onze laatste nacht in Albanië
We hebben ook een impressie filmpje gemaakt over Albanië en Kosovo, dat je hier kan bekijken.
Op de hoogte blijven?
Krijg éen keer per maand een email van ons.
[…] We hebben ook een verhaal geschreven over Albanië, dat je hier kan lezen. […]